işte öyle bir şey

Umuttepe'nin ya hep ya hiç kanunlarını unutmuşum. Ya donduran ayaz, ya buharlaştıran sıcak.

İçinde tanıdık bir yüz görmediğimiz yer hala bize ait midir? 

Öğrenci işlerinin yerini değiştirmişler. Sorduğum her öğrenci bana yabancı muamelesi yaptı. Haykırmak istedim burası benim okulum, ben 4 yıl bu koridorlarda gezdim, bu banklarda oturdum, bu sınıflarda okudum. Burası benim okulum ve siz bana yabancıymışım gibi davranıyorsunuz. Bu haksızlık!

İnsanların bazısında vefa yok belki ama okulların hiç vefası yok. Bir kez bitirmeye gör hemen silip atıyorlar seni ve el kalıyorsun her şeye...

Tanıdık bir yüz göremediğim yere hala benim yerim diyebilir miyim?

Sınav zamanına denk gelmişim. Kapı önlerinde sınavdan çıkmış hüzünlü, mutlu, agresif çocuklar yada sınava girecek, elindeki notlara kafasına sokmak istercesine bakanlar. Hepsi çocuk...

Bana artık tanıdık olmayan bu yere okulum diyebilir miyim? Bilmiyorum. Ama o beni hiç özlemese de ben onu çok özlemişim. Aradan geçen 1 yıl yetmiş burnumda tütmesine.

Öğrenciyken medeniyete, şehre uzaklığımızı, unutulmuşluğumuzu vurgulamak için Umuttepe değil Unuttepe derdik buraya. Sahiden de unutmuş beni hem de bu kadar çabuk...


Hani eski bir resme bakarken, hani yılları sayar da insan, hani gözleri dolar ya birden, işte öyle bir şey...

05.06.2012
Unuttepe