Üzerine sifon çektiğim nice balıklar var,
geceleri kabuslarımda beni kovalayan
ve bir çarmıh misali ruhumu geren korkular...
Kaç defa tövbe etmem gerek atmak için bu acıyı içimden,
kaç kez karşılaşmam gerek hatalarımla,
önümde heyulâ gibi yükselen bu duvarla...
Balıklar canlanır mı pişman olsam,
dönerler mi akvaryumlarına?
Bu kanalizasyon patlağı nasıl temizlenir hayattan?
Tövbe kapısı, ihtiyaç kapısı, neden görünür değil bana?
Neden tövbelerim hükümsüz,
bir toplama işlemindeki sıfır kadar...
Hüviyetsizleşmek böyle bir şey demekki.
İç acıtan, omurganın kırıldığını sanmana sebep olan...
Kaçmak yok, yüzleşmeye devam,
Dahasına yüzüm kalmayana kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder